Bailey (Macbeth of JBA) zit op zijn neef Chester (Whole lotta Love of JBA)
Wanneer je een tweede hond besluit toe te voegen aan je roedel, hoop je natuurlijk dat de twee viervoeters veel aan elkaar zullen hebben en dat ze samen een boel lol zullen beleven. Dat het zal klikken. Bij Bailey en Chester zit dat wel snor! Chester woont nu ruim een jaar bij zijn oom Bailey en hij geniet van het leven en van zijn oom, van wie hij de kunsten af kan kijken. Er is eigenlijk niets dat Chester's opgeruimde natuur uit het veld kan slaan. Het leven is voor Chester een feest, en hij is uitgenodigd! Hij vindt gewoon alles leuk.
Bailey heeft een heel ander temperament. Hij is uitgesproken rustig, tenzij er eten, (of iets dat hij eetbaar acht...), in het spel is. Bail is gewoon een hele gedistingeerde heer. Dat was hij ook al toen hij zo oud was als zijn 1-jarige neef Chester. Terwijl Chester waarschijnlijk voor eeuwig een flierefluiter is.
"Who needs a couch when you've got a Chester?!"
Wanneer Bailey, weer eens geen animo toont om te spelen, daagt Ches hem net zolang uit totdat oom lief toch besluit om mee te doen. Al was het maar om van alles af te zijn. En Ches maakt soms pas op de plaats, want voor zijn oom heeft hij diep ontzag!
Woelwater Chester en rustige Bailey zijn een perfecte combinatie. Ze houden elkaar een beetje in evenwicht. En terwijl Chester de avonturier en druktemaker is, zwaait Bailey uiteindelijk met de scepter. Macbeth of JBA is onmiskenbaar de baas. Dat blijkt wel duidelijk uit deze (niet geposeerde!) foto's.
Voor Chester geen probleem hoor. "Wil je op me zitten, ga je gang, ik tuk ondertussen lekker verder!"
Sommige mensen menen om onduidelijke redenen dat twee reuen in een huis niet kan zonder onrust. Deze twee zijn het uitgesproken bewijs dat het WEL kan, en heel plezierig en knus zelfs! Zolang de rangorde duidelijk is binnen de roedel, en wij als mensen meegaan in de rangorde die de honden aangeven, kunnen teven met teven en reuen met reuen heel vredig en gemoedelijk samenleven.
4 opmerkingen:
Zo is dat! Hier twee ongecastreerde reuen en dat gaat prima, zolang wij maar hun rangorde respecteren. Sean is de baas, dus die krijgt als eerste eten, als eerste een knuffel enzovoorts. Jamie weet niet beter dan dat hij de laagste plek inneemt dus dat levert geen problemen op. De rangorde is wel 'uitgevochten' in de vorm van over en weer rijden op elkaar en tegen elkaar op staan met veel gegrom en geblaf, maar -hoewel het er indrukwekkend uitzag- er gebeurde eigenlijk niks -nu ja, de rangorde werd bepaald, noem dat maar niks! Maar niks ernstigs, bedoel ik! De rangorde moet eens in de zoveel tijd nog bevestigd worden - dat betekent af en toe een starende blik, een niet rake knauw of een diepe grom richting Jamie - die dan braaf afdruipt..... (je ziet hem wel denken: ouwe zwarte chagrijn! Ik mag ook NIKS!)
Ach die lieve Chester en Bailey! Wat zijn het toch een heerlijke schatten en die fotooooo's! Oooohhhhwww! Wat zijn het toch een sufkoppen, he, die blondjes :-)))!
Ja, ík kan het iedereen aanraden, twee labs! Op naar de drie, hahahaha!
xxx Eef
Oh ja, Eef, je hebt helemaal gelijk; het is een kwestie van rangorde.Zo lief als ze op de foto's staan, zo is het niet altijd. Vaak daagt Chester Bail uit, en wat dan eerst op spelen lijkt, wordt dan langzaam toch iets anders..Soms denk ik wel "nou, als dat maar goed gaat". Maar het gaat het ALTIJD goed. Bail is gewoon de baas, en hoewel gecastreerd, laat hij echt niet de kaas van zijn brood eten!! Maar het is zo heerlijk, zo leuk die twee jongens. Ik zou ze voor geen goud willen missen. En Philippe ook niet, hoor!!
Dat klinkt wel erg herkenbaar Marjan. Uitdagen tot spelen... Jamie begint met een mooi speeltje, waarmee hij Sean probeert te verleiden te spelen. Een bal, een touw, een knuffel. Daaar komt Jamie dan heel dicht mee bij Sean liggen, en duwt dat speeltje dan in Sean zijn bek (die zijn bek maar opendoet wegens zuurstofgebrek wegens speeltje in snoet). Op dát moment springt Jamie op en begint te trekken en te doen, spelen, spelen, spelen! Als Sean zin heeft, laat hij niet los en wordt Sean door de huiskamer getrokken. Heeft íe gene zin, dan geeft hij geen sjoege en laat het speeltje net zo makkelijk los. Waarna het héle ritueel weer opnieuw begint, hihihih!
Dit laat wel dan wel een rustig plaatje zien, echter is het in Bails koppetje helemaal niet zo rustig. Hij zit relaxed op Chessie maar zn blik is vastgenageld op heel wat anders: namelijk dat lekkere stukje brood op mn schoot.. Bail veranderd in dat soort dingen nooit. Niemand die hem opmerkt, niks dat hem afleidt alleen dat ene stukje (voor hem overheerlijk) mensen eten. Hij heeft natuurlijk wel zn reputatie hoog te houden! Maar wat mis ik de jongens nu ik deze leuke fotos weer zie, en daar vallen Ol, Tess en de rest ook bij natuurlijk!
x Charlotte
Een reactie posten