Daar zeggen we "U" tegen!!

Loeka (Unchain My Heart of JBA)

Alle nestjes zijn speciaal voor mij en het U-nest is dat nog op een hele speciale manier. Het is het nest waar onze Jazz in is geboren, het is het nest dat onze Janet voor het eerst moeder maakte, en wat voor 'n moeder! Ik heb ze allemaal zien groeien, die eerste 8 weken.

Kleine Brandon, die al in no time de baas was in het nest, Nelson die een lichte vorm van het zwemmersyndroom had, waardoor hij steeds met zijn achterpoten weggleed in de werpkist. Loeka, die het kleinste pupje was van het nest. Bo en Beau die wat langer bleven, wat een feestje was voor mij en voor Jazz. Over allemaal is natuurlijk wel iets te vertellen!

Loeka is niet voor een kleintje vervaard!

Wat het U-nest heel bijzonder maakt, is ook de baasjes van de pups van toen. Ze hebben contact gehouden en we zijn ook al een keer samengekomen voor een nest-reuni in 2007. 

Het U-nest is vandaag 3 jaar geworden, en om die reden hebben Loeka's baasjes de rest gevraagd recente foto's te sturen van de laabs. Het resultaat zie/lees je hieronder.

Op volgorde van geboorte feliciteren wij Jazz, Nelson, Puck, Bo, Loeka, Nonna, Beau, Jenson en Brandon en hun baasjes heel erg met hun 3e verjaardag!! Op nog heel veel gelukkige gezonde en actieve jaren en dat we elkaar maar blijven ontmoeten!

Loeka (Unchain My Heart of JBA)

Loeka heeft al vele harten 'unchained'. In de eerste plaats die van haar gezin. De 3 kinderen in het gezin Oomkens hebben van het begin af aan actief deelgenomen aan Loeka's opvoeding en zorg. Ze zijn stapeldol op hun Loeka!

Lex mailt: "Wij genieten elke dag van Loeka's aanwezigheid. Ze is uitgegroeid tot een prachtige stevige labrador ("Is ie niet een beetje dik?" Nee meneer zo hoort een echte labrador er uit te zien!) die, lijkt het, met de dag liever en liever wordt."

Lex vervolgt: "Uit de leuke reacties blijkt (op zijn oproep mbt de 3e verjaardag) maar weer dat het U-nest een bijzonder nest was ook door de mensen zelf. En wat een feest van herkenning! Prachtige honden die allemaal heel erg sociaal zijn naar andere mensen; welliswaar in hun enthousiasme naar andere mensen iets te blij want niet iedereen blijft onbevangen als zo'n flinke hond op je afstuift, maar ze vinden echt iedereen aardig. Qua postuur flink uit de kluiten gewassen zodat veel mensen die van die spichtige doorgefokte labradors gewend zijn zich afvragen:" is ie niet te dik"? En dan wat Monique over Puck schreef: steeds weer de tuin in willen om te kijken of de vogels niet iets van de voedertafel geknoeid hebben! Loeka eet zelfs graan dat eigenlijk voor de tortelduiven bestemd was! (Wisten jullie al dat ze ook stapelgek is op hazelnoten? Ze kan urenlang speuren of er weer wat gevallen zijn en die noten worden dan keurig gepeld en smakelijk opgegeten!)"

Puck (Unchained Melody of JBA)

Puck ging als pup van 8 weken mee naar huis met een gezellig groot gezin. Heerlijk, altijd wel van iemand aandacht! En alsof dat nog niet genoeg is, heeft Puck al sinds ze thuis woont, 2 dikke huisvriendinnen...

Monique en Gerard mailen: "Met zus Puck gaat het ook uitstekend. De vraag 'is ie niet een beetje te dik' is bekend. Puck is super gezond en haar vacht glimt volop. Na haar verblijf bij opa en oma hebben we haar 1x op dieet gezet. Ze heeft geen grens met eten en lijkt altijd honger te hebben, dus hoeveel je haar ook geeft, het is toch nooit genoeg. Ook buiten is ze altijd op zoek naar eten. Je weet maar nooit of iemand een boterham of klokhuis heeft weggegooid...."

Puck lekker op de bank

"Momenteel wil ze wel 20x per dag de tuin in om te kijken of er nog wat vogelvoer gemorst is. Verder is ze heel lief en makkelijk. Ze ligt met haar vriendinnen Mrs Jones en Jewel (2 berner senners van de buren) altijd los op de oprit. Loopt niet weg en loopt zelf in en uit. Verder gaat mevrouw elke dag naar het bos hierachter. Wat een rotleven..."

Puck in het winterlandschap

Hoewel op en top gezelschapshond, kan Puck ook even tijd voor zichzelf nemen, op de wandeling bijvoorbeeld. Even zelf de boel verkennen. Onze Jazz doet dat ook vaak. Dit nest is voorzien van een uitstekende jachtneus, een genetiche erfgoed van de lijnen van oma Tiffi. Jazz en Loeka lopen ook vaak met hun neus over de grond...

Puck met haar vriendinnen/buurmeisjes Mrs Jones en Jewel

Dit is Puck, maar het zou zo haar zusje Jazz kunnen zijn!

Jazz, onze hartenjarger!

Jazz heeft een goed jaar gehad. Ze is nu 3x helpmoeder geweest, van het A, B en C-nest. Ze is super zorgzaam en lief voor de pups, totdat ze bijna uitvliegen. Dan leert ze ze op de valreep nog even dat er ook grenzen bestaan aan tolerantie (iets wat de labradormoeder vaak te weinig aan haar kinderen leert, omdat ze vaak alleen maar lief zijn voor hun pups).

Maar ook voor onze Cato is Jazz, samen met haar moeder Janet, een echt steunpunt. Ze geeft geborgenheid, speelt en knuffelt zonder er ooit moe van te worden. Zo moeder, zo dochter.

Met Guusje (All Yours of JBA), april 2008. Onze help-mams

Onze alfa, al zou je dat zo niet zeggen!

En toch houdt Jazz als het moet, het hele spul eronder hier, inclusief Ollie en Tessel. Terwijl ze toch onze knuffelhond nummer 1 is, naar bezoek en onszelf. Ze zit het liefst bij ons op schoot, en omdat ze dat heel voorzichtig doet, kan het ook. Jazz is heel lichtvoetig en behendig en ze weet zich in elk klein hoekje te wurmen. Dan gaan haar ogen half dicht, en geniet ze met 1000%... Ze is graag altijd dichtbij je. Of dat nou betekent samen op de bank liggen, tochten per auto maken, boodschappen doen of wandelen. Vaak loopt ze grote stukken van de wandeling met haar neus tegen mijn knieholte: vlak achter me.

... Ze houdt altijd alles in de gaten!...

Zonnen en zwemmen, zomer 2008

Jazzy met Brenda, op Brenda's laatste dag

Jazz heeft gewoon de grootste langste voelsprieten van al onze laabs. Ze 'weet' hoe je je voelt, en past daarop aan wat ze geeft: steun, gezelschap, rust, actie. Een tophond!

Beau (Unconditional Love of JBA)

Ook Beau heeft een goed leven. Ze was onlangs een keer voor een second opinion bij onze dierenarts met haar baasje Barbara. Onze dierenarts belde mij meteen na het consult op om te zeggen dat het zo'n lieve, mooie hond is.

Nelson (Ursus Major of JBA)

En dan is er onze Grote Beer Nelson. Inmiddels is hij echt uitgegroeid als een enorme beer van een laab! Met een lief en zacht karakter. Ook Nelson is een hele trouwe helper en gezelschapsvriend. 

Lekker ballen in het water, wat wil een laab nog meer!?

Mariella mailt:"Met Nelson trouwens alles dikke prima, hij is nog steeds een super-sociale en (meestal) gehoorzame schat! Oók aan de zware kant volgens mijn dierenarts, zucht... Oké, hij weegt zowat 39 kilo, maar hij is gewoon groot en gespierd! Nelson is nog steeds een enorme knuffelkont en wil elke dag even op schoot. Hij hangt dan met zijn bovenlijf over mijn knieën en vlijt zich helemaal tegen mij aan om me een likje of 2, 3 (als het aan hem ligt, oneindig veel) te geven. Hij is ook erg sociaal, wat zich o.a. uit in het feit dat als ik samen met mijn vriendin en haar labrador ga wandelen, Nels geen stap verder loopt als zijn zwarte vriend achter blijft, zijn behoefte aan het doen is of ergens een lekker geurtje (kattenpoepje...) heeft ontdekt. Dit doet ie trouwens ook als mijn vriendin om de een of andere reden achter blijft. Hij heeft het liefst dat we met zijn vieren dicht bij elkaar blijven en zorgt er voor dat we niet te ver uit elkaar gaan, anders blijft meneer stokstijf staan. Erg grappig om te zien"

Een moment van bezinning.

Wat een machtig lijf! In de kracht van zijn leven - en hij weet het!

"Nog een klein, in mijn ogen bijzonder verhaal, en dan hou ik op hoor, kan wel 'vellen' vol schrijven over mijn kanjer... Laatst hebben we de kat van mijn vriendin moeten laten inslapen, wat natuurlijk erg verdrietig was. Toen Angelique 's avonds aan Nels vroeg waar Spooky was, ging hij zoeken. Eerst liep hij naar het mandje waar Spook altijd in lag, daarna naar de plek waar hij vlak voor zijn dood had gelegen en vervolgens liep hij naar het halsbandje van Spook dat op de kast lag, snuffelde eraan en keek naar Angelique met een heel begrijpende blik in zijn ogen. Dat laatste is natuurlijk onze menselijke interpretatie, maar voor ons een heel bijzonder moment".

"Waar heeft ze die stok nou heengegooid???"

22 januari 2009: Nels viert het, met 2 mega-stokken!

Nelson en Mariëlla:een gouden combinatie!

Van Nonna (Utterly Sweet of JBA) geen foto's, maar wel een heel sprekend verslag. 

Janine mailt: Nu over onze topper nonna! Wat een fantastisch beest is het! Als ik jullie verhalen lees herken ik wel heel veel dingen van nonna in jullie honden terug! 

Nonna is een uit de kluiten gewassen schoothond. Ze zit het liefst elke minuut van de dag bij mama of bij mij op schoot. Zelf houd je dan geen ruimte over, maar als je dat 'gesnor' van nonna dan hoort, maakt dat allemaal niets uit. Ze geniet ervan! Ze is zo trouw dat is echt prachtig aan d'r. In het park blijft ze vlakbij me. Maar als je dan zegt 'ga maar spelen, dat is een lief hondje', nou dan gaat ze spelen als een malle! Maar wanneer je zegt nonna dat is geen lief hondje hoor, gaat ze er ook niet heen. Zelf hebben mijn vriend en ik ook een hondje. Een boomer van nu 6 maand oud. Als je ziet hoe nonna daar mee omgaat zo lief/zacht en rekening houdend met Saus (zo heet onze hond). Het zijn echt kameraden voor het leven, bijna een echte broer en zus relatie;)

Soms heeft onze vrouw natuurlijk ook wel tuksen dat hoort erbij, vooral als je met haar aan het lopen bent en mevrouw ruikt eten en weg is ze! Ik geef haar ook groot gelijk, maar vervelend is het af en toe wel.

Wat betreft de foto's, helaas heb ik er geen op de computer staan. Maar neem maar een kijkje bij janet's homepage, nonna is precies haar moeder! Als tweedruppels water lijken ze op elkaar!

Mijn moeder en ik zijn heel erg blij met haar en het is gewoon een fantastisch beest! "

Brandon (Ulysses 0f JBA) januari 2009

Clemens, Brandon's baasje schrijft: "Ook bij ons gaat het prima met Brandon. Lange tijd bleef hij nog wat slungelig (niet zo breed), maar de laatste tijd gaat hij in de breedte. Ook wij kregen bij de dierenarts te horen dat hij Brandon wel wat aan de zware kant vond (37 kilo!) en dat we op zijn gewicht moesten letten. Terwijl we dat echt wel deden. Maar ja, de laabs van Joebattsarm zijn nu eenmaal van de "hors categorie".

"Brandon blijft een zelfstandige jongen. Als ik hem uitlaat loopt hij rustig tot wel 100 meter bij mij vandaan, maar als ik rammel met het lokdoosje (met gerookte koekjes) dan is hij snel weer bij mij terug. Verder is het een erg sociale hond; hij vindt alles en iedereen heel gezellig en vooral om mee te spelen. Je komt soms wel eens voor een negatieve verrassing te staan van wandelaars die niet van honden houden, maar we willen dat bij Brandon niet veranderen. Ten slotte is dat een wezenlijk deel van zijn karakter en van laabs in het algemeen.

We sturen hierbij nog wat foto's die ik vandaag nog maar speciaal even gemaakt heb. We merken dat het vele fotograferen van de eerste maanden er wel wat af is. De ontwikkelingen gaan tenslotte niet meer zo snel.

Dat de Joebattsarm-laabs wel speciaal zijn konden we vorig jaar merken. Bij een wandeling keek een automobilist niet goed uit bij het zebrapad, waar ik net aan Brandon het commando gegeven had van "volg". Zelf kon ik nog wel terugstappen, maar Brandon kwam tegen de zijkant van de auto aan. Ik hoor de bons nog wel eens in mijn herinnering, maar onze kanjer liep gewoon door alsof er niets gebeurd was. We hebben hem nog kritisch bekeken, maar konden niets ontdekken van schade. Alleen heeft hij nu wat angst overgehouden bij
het oversteken als er auto's naderen".

... En zo begon het allemaal!... (25 jan 2006)