Almost D-Day...

Zondagochtend 19 juli

Een hond is een gewoontedier (haast niets menselijks is hem vreemd...). Wij hebben hier routine. Eten, wandelen, slapen, het heeft allemaal een patroon. De hondjes, groot en klein, halen daar vertrouwen en houvast uit.

Puppies leren snel. De routine, die pakken ze zó op. Ze zijn al aan al het doen en laten hier gewend.

Nog even, en wij vliegen uit...

Maar die routine gaat bijna veranderen in nieuwe patronen. In hun eigen thuizen, bij hun eigen mensen. Ze zijn er klaar voor, ze kunnen het, ik heb het volste vertrouwen in 'mijn' babies. En in hun nieuwe baasjes. En in wat ik de pups heb bijgebracht, samen met mijn honden, zodat ze uit kunnen groeien tot evenwichtige en gezonde labradors.

Alles is perfect gegaan, het had niet beter gekund. En dus ben ik blij en gelukkig.

Oh, to love and be loved...

Maar ze laten gaan, het clubje dat ik eerst 9 weken in hun moeders' buik heb gekoesterd en daarna 8 weken verzogd en gecoached heb, dat is nooit makkelijk.

Het is een mengeling van blijdschap (het is weer gelukt; ze zijn er ook echt klaar voor, net als hun baasjes) en ook wat pijn. Omdat ik me los moet maken van 'mijn' pups. Niet helemaal, het blijven altijd óók mijn kinderen, maar wel grotendeels.

Zo gaat dat hier; samen wandelen door de tuin!

Ik hoef maar "PUPPIES!!!!" te roepen op mijn manier, en ze zijn allemaal bij me, komen aangehupst vanuit alle windrichtingen. Ze kunnen zoveel liefde geven, die kleine wolbaaltjes, en zoveel liefde ontvangen, absorberen... Alles kan ik ze influisteren, en zij maken hun typische 'snoefel-geluidjes'. Ze zijn uitgegroeid tot 7 verschillende persoontjes.

Ze zijn mijn kinderen en mijn liefste dromen...

Onderweg hier en daar een praatje maken...

Janet en Rosie zijn nog volop moeder, en zullen dat blijven tot de laatste tel, denk ik. Er wordt nog gezoogd, poep geruimd, geliefkoosd en af en toe (met namen door Janet) gecorrigeerd- dus opgevoed.

... Even pauzeren en knuffelen...

Hun boezems slinken en hun vacht is uitgedund, de laatste weken. En binnen no time is dat zometeen weer hersteld . Zijn ze weer 'strak' en in vacht, hebben ze weer tijd voor andere dingen. Zoals meer rusten en meer socializen met de roedel, die hen weer met open armen zal ontvangen.

... Beetje bodemonderzoek...

En ik kan weer meer lezen, trainen/socializeren met onze pup Delicate Rose, zonder haast wandelen met de honden (want er zijn geen pups meer alleen), alles doen en laten dat in de nesttijd blijft liggen.

... en rollebollen in het gras!

En dat is goed. Het is gewoon weer even wennen, zometeen. Morgen is het D-Day. Dan vliegt de eerste pup van het D-nest van Rosie en Scott uit.

... in 1 moeite door de rozen snoeien ...

Deze D-Day gaat slagen, net als de vorigen en de volgenden. De planning is strak, de voorbereidselen zijn getroffen!

... een bloemetje plukken hier en daar...

De pups vertrekken straks met hun Puppy-Pakket en hun handoek-met-geur-van-hier naar hun thuizen, door het land verspreid.

Verkennen

Ze kennen het geluid van auto's, de stofzuiger, telefoon, keuken apparatuur, gillende mensen, krijsende kinderen, de grasmaaier. Ze zijn gewend aan honden en herrie, en aan stilte en rust. You name it, they've been introduced to it.

Ik heb ze plat-geknuffeld en op schoot gehad totdat ze welhaast wortel schoten...

... een nat pak halen...

They are ready to love, live and party!

Lieve mensen van het D-nest, de tijd is daar, de pups en wij zijn klaar, we dragen ze vol vertrouwen over aan jullie. (En ik ben maar 1 telefoontje of mailtje away, if and when you need me!...)

Zo gaat dat hier, op de zondagmorgen. En de andere morgens.