De dierenarts neemt een "bloedje" af bij Jill, om het progesteron gehalte in haar bloed te laten meten.Vandaag gingen we voor de tweede progesteronmeting naar de dierenarts (ofwel de 'vet'). Jill vindt het allemaal best. Iedereen vindt haar mooi en lief en bijzonder omdat ze zo relaxed is op de onderzoekstafel. Jill wil nog wel eens opschrikken van een loeiende sirene of getoeter, maar dierenartsen met naalden en stuwbandjes en glaasjes voor een uitstrijkje doen haar niets. Ze laat het allemaal over zich heenkomen en staat er soms zelfs bij te kwispelen...
Vandaar dat er vandaag TWEE dierenartsen voor haar klaarstonden. Ze willen twee verschillende methodes vergeijken. En aangezien Jill zo'n makkelijke 'patiënt', hebben ze haar uitverkoren tot proefpersoon. Ik vind het prima; nu wordt ze dubbel nauwkeurig gecheckt.
Op de foto heeft het er de schijn van dat dierenarts Nadja en ik het zwarte meisje in de houtgreep houden, maar het zijn echt ontspannen knuffels!Bij het uitstrijkje zei een van de twee dierenartsen verbaasd: "Je hoeft Jill niet eens vast te houden!" Ik natuurlijk trots en tevreden. Jazz, die voor morele steun met haar tante en mij mee was, bekeek de hele toestand met gemengde gevoelens.
Jazz: "Hm, wat gebeurt daar allemaal, is dat wel zuivere koffie?..."Ze zat in de hoek, verroerde zich niet, maar haar gezichtsuitdrukking sprak boekdelen... " Nou, dat hoef ik niet, hoor, voor deze eer bedank ik!..." Maar ja, ze is natuurlijk ook het kleine (figuurlijk!) nichtje, en dit zijn volwassen honden-zaken!
"Tante Jillian, als ik iets kan doen zeg je het wel he?"De uitslag van het bloedonderzoek krijgen we morgen. We'll keep you posted! Spannend hoor... hoewel hier in huis weinig van welke spanning dan ook te merken is; er heerst momenteel totale ontspannen rust. Alle viervoeters liggen her en der verspreid te slapen, inclusief snurken natuurlijk.
1 opmerking:
Och lieve Jezzebel... ze kijkt echt een beetje verschrikt: 'Ze doen héle rare dingen! Ik kom je redden, hoor, tante Jill!'. En Jillebil kijkt alsof ze bij de verloskundige op bezoek is: 'Ja, het is voor mijn kindjes, dus ik vind het allemaal best hoor!' Schatten zijn het toch, he, stuk voor stuk!
Ik had het afgelopen weekend met de beide jongens getraind - Jamie deed een beetje boevig 'TRA LA LA LA! Ik kan het allemaal, hoor!Ik ben nu al één en ik hoef niet meer te trainen!'. Schurkje. En Sean deed het zoals gebruikelijk ongelooflijk goed. Wat is dat toch een topper. Hij had een supermoeilijk gecombineerd dirigeer/zoekapport op een haas (eerst vóóruit tot de dekking en dan zoeken), daar was hij wel even mee bezig. Hij vond de haas uiteindelijk, potverdikkie, wat een beest is dat zeg! Zelfs Sean vond 'm zwaar! En daarna nog een paar moeilijke markeerapporten, waarvan één tegen een donkere dekking en één over water op een heuvel met een eend. En als laatste moest hij een dummy uit water apporteren van een supermoeilijke kant. Hij twijfelde even, maar liet zich toen toch maar vallen -kopje onder, de schat! Och, het is zo'n genot om die beesten zo bezig te zien, he... Jamie , die kleine doerak en Sean, die trouwe lobbes. Toen ik thuis kwam met Sean, had hij blijkbaar zoveel zelfvertrouwen, dat hij enkel met fixeren Jamie in een hoekje dreef, waar hij niet meer vandaan durfde te komen. Echt geweldig om te zien. Jamie lag eerst een hele tijd in de wc, daarna zo ver mogelijk van sean af. Als hij dichterbij probeerde te komen, keek Sean hem alleen maar aan, en floeps.... dan droop Jamie weer af.....! Ja, de kleine jongen is nog lang niet de baas!
Liefs, Eef
Een reactie posten