Brenda, onze nummer 1

Brenda @ Joe Batt's Arm

14 jaar en 11 maanden is ze nu. En nog altijd opgewekt: die kwispelstaart gaat maar door! Ook al loopt ze stram en soms zelfs mank, ook al gaat het niet meer zo snel, haar mooie otterstaart zwiept nog energiek.
Vaak loopt ze ergens achter de roedel aan, rustig snuffelend tussendoor (je weet nooit of je nog ergens wat lekkers vindt...). Soms draait ze eerder om, of gaat ze even zitten. Maar dan weer verrast ze ons door het hele rondje in het bos toch helemaal te lopen, in haar eigen tempo. Nu een breekbare hond, maar ook nog altijd een volhouder, een bikkel.

Oud en dapper, wandelend in het park

Het geweld van de roedel doet haar oogjes soms knipperen. Bijvoorbeeld wanneer ze achteraan loopt en de roedel terug rent, achter een stok aan. Dan komt die massa jonge, enthousiaste 'laab-tankjes' op haar af, en zie je Bren een stapje opzij doen en zich zo klein mogelijk maken...

Nog altijd dol op door de plassen lopen, slokje drinken, ff staan!

Tot haar elfde jaar was Bren onze enige hond. Mijn trouwe helper van het eerste uur. Zoveel wandelingen hebben we gemaakt, zoveel blije en verdrietige momenten gedeeld. Zoveel uren getraind op het veld. Ze heeft haar GGII diploma en kenners weten dat niet iedere hond, zelfs niet iedere laab dat diploma weet te bemachtigen! Door Brenda ging ik de instructeurs-opleiding volgen en zelf lesgeven. Met Brenda leerde ik wat ik al zo sterk voelde: dat de labrador retriever 'mijn' ras is.

Bren kijkt toe hoe de roedel stoeit

En toen ze elf was, en we naar Groningen verhuisden, was eindelijk het moment daar: tijd en ruimte voor onze tweede laab. We dachten eerst aan een teefje. Tessa, Tess, Tesseltje. Het werd onze reus van een reu, Tessel. Tessel zocht heel voorzichtig toenadering; wij noemden het zijn "charme-offensief". Dan ging onze pup van 8 weken in Bren's buurt liggen, maar net niet zo dichtbij dat Bren op zou staan. Bren wende aan Tessel en ruim 1 jaar later aan Jazz, en toen aan Ollie en ga zo maar door... Op mooie zomerdagen ging ze vaak vlak tegen de teven-ren aanliggen. Sandy lag dan aan de andere kant, hun vachtjes raakten elkaar.

Nooit te oud om te zwemmen!

Alle laabs hebben respect voor Bren. Naoom en Sandy waren haar 'bijna-gelijken'. De reuen zijn haar altijd goed gezind. Bij ons in huis likt iedereen haar aan de bek. Tessel staat toch wel heel speciaal dichtbij. Hij is zo aandoenlijk voorzichtig met 'zijn' Bren, komt geregeld even checken of ze het goed maakt... En van hem kan ze het ook altijd hebben. Dat geldt niet voor de liefdesverklaringen van sommige andere van haar fans... Sailor is al vanaf het allereerste moment compleet head-over-heals verliefd op Bren. Hij slobbert haar het liefst eindeloos af en negeert dan haar protesterende geblaf. (Sail valt sowieso op oudere dames; hij is ook behoorlijk verkikkerd op Janet, die er afwisselend van gecharmeerd of geïriteerd is...)

Onze lieve grijssnuit!

Bren kan niet meer mee op boswandelingen, behalve in Elspeet. Daar kan ze zelf bepalen wanneer en hoelang ze gaat, alleen of met ons. Een jaar geleden liep ze nog rustig 3 kwartier met ons in het bos.

Brenda neemt een bad, najaar 2007

Het afgelopen jaar heeft ze veel in moeten leveren: minder wandelen, meer slapen, vaker wankelen en wiebelig lopen omdat haar achterhand niet meer is wat die geweest is. Ze is gaan hoesten, dat is met plaspillen weer opgelost. Ze heeft een hartruis, waarvoor ze inmiddels 2x daags een pilletje krijgt. Ze is een beetje doof (en erger oost-indisch doof, bij vlagen!) Ze heeft staar maar ziet toch nog. Haar geur lijkt nog geheel intact. Ze slaapt veel, heel veel.

Bren apporteert een balletje, herfst 2007

Bren kreeg een aantal maanden geleden opeens blaf-aanvallen; soms als reactie op drukte om haar heen, soms in totale rust. Erg hinderlijk, want het gebeurde ook 's nachts en bovendien was het nauwelijks te doorbreken als ze eenmaal begonnen was. Toch maar eens met de dierenarts overlegd, die zei:" O ja hoor, wij hebben wel iets tegen dementie." Pardon!... Dementie?" Ik vond het niet echt subtiel gebracht... Onze Bren is oud en krakkemikkig, letterlijk en figuurlijk niet meer zo flexibel als vroeger, maar dement vonden we een erg kort-door-de bocht-diagnose...

Bren, januari 2008

Het is een mooi proces, je hond zo oud te zien worden. Dat willen we allemaal. Het stemt me gelukkig en ook wat weemoedig. Deze oude lieve grijze hond is al lang niet meer de zwarte enthousiaste trouwste helper van vroeger, waarmee ik jaren lang lief en leed gedeeld heb, avonturen beleefd. Soms zie je nog wat van de oude Bren, maar steeds minder. Er is een 'nieuwe' Bren voor in de plaats gekomen, die uit het middelpunt gestapt is en aan de zijlijn toekijkt. Het middelpunt heeft ze vrijgemaakt voor nieuwe helpers, nieuwe vrienden. Maar wat zijn we blij met haar aan de zijlijn!

Even uitpuffen!