R-nest alweer 3 jaar!

Claire met haar kersverse R-nest

Vandaag alweer drie jaar geleden, beviel Claire van het R-nest. Het voorjaarsweer van nu was toen ver te zoeken. Vlak na de bevalling begon het te sneeuwen en te sneeuwen, zo erg dat het ontraden werd om met de auto de weg op te gaan. We zaten zo gezegd 'ingesneeuwd'.

Een paar uur voor de eerste pup geboren wordt...

Nou, Claire wilde toch nergens heen; die was totaal op haar 8 prachtige pups gericht!
Sneeuwpret voor de andere honden, ze verdwenen zowat in de witte deken, terwijl Claire in de warme puppie-kamer haar nestje verzorgde. Ze nam nauwelijks de tijd om te plassen en te poepen, druk druk druk en ó zo in haar nopjes met haar nestje!

De zusjes Sugar en Spice willen weten wat er ook weer onder de sneeuw ligt!...

Sandy verkent als alfa teef, als eerste het sneeuwwitte terrein en markeert, natuurlijk!

De sneeuw verdween en de R-pups hebben veel buiten kunnen spelen (en slapen!) in het voorjaars-zonnetje. De pups waren gezond en dus tevreden en gelukkig, Claire had melk genoeg en liefde te over! De pluizen-bolletjes groeiden dan ook als kool...

"Lekkerrrr al mijn broertjes en zusjes heel dichtbij!"

En zo hoort het; pups drinken en slapen, en dan gaan ze op een goed moment voorzichtig hun omgeving verkennen en spelen. Met elkaar, met hun mammie, met andere laabs van de roedel. Allemaal oefening voor later.

"Wij hebben hier even een 'witte-mannen-onder-elkaar' moment..."

De pups zijn natuurlijk van hun moeder, maar ze voelen ook altijd erg als 'mijn' pups. Elke dag verzorgen, wegen, nageltjes knippen, schoonmaken dat schept een heel sterke band. En elke keer weer vind ik het ontroerend en bijzonder dat de moeder haar pups zo met mij deelt, aan me toevertrouwd. Claire bleef er de eerste weken wel bovenop zitten, hoor; 't is toch haar kroost! De werpkist verschonen veroorzaakte veel stress bij mams. Als alle pups in een boodschappen-kratje lagen, terwijl ik z.s.m schoonmaakte, draaide Claire piepend en 'jodelend' om haar pups heen. Om er vervolgens maar boven op te kruipen...

      Fonzie (Rough Timber of JBA)

Vanaf de derde week krijgen de pups naast moedermelk ook geweekte puppie-brokjes, en dan zie je dat er langzaam maar zeker wat ruimte gaat ontstaan tussen moeder en haar pups. Claire nam wat meer tijd voor zichzelf, ging ook niet meer aldoor in de werpkist liggen, en zo hoort het ook. De pups gaan steeds meer over op puppie-brokjes en hebben tandjes. Moedermelk is niet meer nodig de laatste weken. (Al blijven ze het proberen, uit 'nostalgie'...)

Ja, dat krijg je er nou van! 8 Weken gezoogd door mijn lieve mams!

De pups worden groter en sterker en ontwikkelen zich in een sneltrein-vaart. Van de nog blinde, kruipende kleine hummeltjes bij de geboorte, is een maand later al niets meer over. De pups kunnen zien, horen, lopen, hebben tandjes en beginnen te stoeien met elkaar en hun moeder.

Balou (Radar Love of JBA) en Juliëtte (Romeo's Juliëtte of JBA)

En dan is het moment daar: de pups vliegen uit. Ze hebben veel geleerd van- en genoten met elkaar en hun mammie, en ons. Ze zijn sterk en enthousiast en nieuwsgierig. Ze zijn klaar om hun eigen avontuur te gaan leven. Bij hun nieuwe mensen.

Gelukkig weet ik uit de eerste hand hoe heerlijk een stel van de pups van toen het hebben. Joy (Rubber Soul of JBA), kreeg er afgelopen zomer een JBA-er bij. Indi, dochter van Cocoa en Ollie, woont nu bij haar. En Balou is een trouwe JBA-er, haar zien we nog regelmatig. Ze is uitgegroeid tot een prachtige 'tweede Claire'. Ze is innig gelukkig met haar roedel, voor wie ze zorgt en  die ze goed in de gaten houdt. En houden van en zorgen voor en delen met, dat is wat onze labradors het aller liefste willen.

Gefeliciteerd, alle 8 kanjers, en hun roedels, en hun gepensioneerde  moeder Claire en haar Marjan, natuurlijk! 

En Marlot en Floor, geven jullie Balou een dikke knuffel van mij?

Brenda, onze nummer 1

Brenda @ Joe Batt's Arm

14 jaar en 11 maanden is ze nu. En nog altijd opgewekt: die kwispelstaart gaat maar door! Ook al loopt ze stram en soms zelfs mank, ook al gaat het niet meer zo snel, haar mooie otterstaart zwiept nog energiek.
Vaak loopt ze ergens achter de roedel aan, rustig snuffelend tussendoor (je weet nooit of je nog ergens wat lekkers vindt...). Soms draait ze eerder om, of gaat ze even zitten. Maar dan weer verrast ze ons door het hele rondje in het bos toch helemaal te lopen, in haar eigen tempo. Nu een breekbare hond, maar ook nog altijd een volhouder, een bikkel.

Oud en dapper, wandelend in het park

Het geweld van de roedel doet haar oogjes soms knipperen. Bijvoorbeeld wanneer ze achteraan loopt en de roedel terug rent, achter een stok aan. Dan komt die massa jonge, enthousiaste 'laab-tankjes' op haar af, en zie je Bren een stapje opzij doen en zich zo klein mogelijk maken...

Nog altijd dol op door de plassen lopen, slokje drinken, ff staan!

Tot haar elfde jaar was Bren onze enige hond. Mijn trouwe helper van het eerste uur. Zoveel wandelingen hebben we gemaakt, zoveel blije en verdrietige momenten gedeeld. Zoveel uren getraind op het veld. Ze heeft haar GGII diploma en kenners weten dat niet iedere hond, zelfs niet iedere laab dat diploma weet te bemachtigen! Door Brenda ging ik de instructeurs-opleiding volgen en zelf lesgeven. Met Brenda leerde ik wat ik al zo sterk voelde: dat de labrador retriever 'mijn' ras is.

Bren kijkt toe hoe de roedel stoeit

En toen ze elf was, en we naar Groningen verhuisden, was eindelijk het moment daar: tijd en ruimte voor onze tweede laab. We dachten eerst aan een teefje. Tessa, Tess, Tesseltje. Het werd onze reus van een reu, Tessel. Tessel zocht heel voorzichtig toenadering; wij noemden het zijn "charme-offensief". Dan ging onze pup van 8 weken in Bren's buurt liggen, maar net niet zo dichtbij dat Bren op zou staan. Bren wende aan Tessel en ruim 1 jaar later aan Jazz, en toen aan Ollie en ga zo maar door... Op mooie zomerdagen ging ze vaak vlak tegen de teven-ren aanliggen. Sandy lag dan aan de andere kant, hun vachtjes raakten elkaar.

Nooit te oud om te zwemmen!

Alle laabs hebben respect voor Bren. Naoom en Sandy waren haar 'bijna-gelijken'. De reuen zijn haar altijd goed gezind. Bij ons in huis likt iedereen haar aan de bek. Tessel staat toch wel heel speciaal dichtbij. Hij is zo aandoenlijk voorzichtig met 'zijn' Bren, komt geregeld even checken of ze het goed maakt... En van hem kan ze het ook altijd hebben. Dat geldt niet voor de liefdesverklaringen van sommige andere van haar fans... Sailor is al vanaf het allereerste moment compleet head-over-heals verliefd op Bren. Hij slobbert haar het liefst eindeloos af en negeert dan haar protesterende geblaf. (Sail valt sowieso op oudere dames; hij is ook behoorlijk verkikkerd op Janet, die er afwisselend van gecharmeerd of geïriteerd is...)

Onze lieve grijssnuit!

Bren kan niet meer mee op boswandelingen, behalve in Elspeet. Daar kan ze zelf bepalen wanneer en hoelang ze gaat, alleen of met ons. Een jaar geleden liep ze nog rustig 3 kwartier met ons in het bos.

Brenda neemt een bad, najaar 2007

Het afgelopen jaar heeft ze veel in moeten leveren: minder wandelen, meer slapen, vaker wankelen en wiebelig lopen omdat haar achterhand niet meer is wat die geweest is. Ze is gaan hoesten, dat is met plaspillen weer opgelost. Ze heeft een hartruis, waarvoor ze inmiddels 2x daags een pilletje krijgt. Ze is een beetje doof (en erger oost-indisch doof, bij vlagen!) Ze heeft staar maar ziet toch nog. Haar geur lijkt nog geheel intact. Ze slaapt veel, heel veel.

Bren apporteert een balletje, herfst 2007

Bren kreeg een aantal maanden geleden opeens blaf-aanvallen; soms als reactie op drukte om haar heen, soms in totale rust. Erg hinderlijk, want het gebeurde ook 's nachts en bovendien was het nauwelijks te doorbreken als ze eenmaal begonnen was. Toch maar eens met de dierenarts overlegd, die zei:" O ja hoor, wij hebben wel iets tegen dementie." Pardon!... Dementie?" Ik vond het niet echt subtiel gebracht... Onze Bren is oud en krakkemikkig, letterlijk en figuurlijk niet meer zo flexibel als vroeger, maar dement vonden we een erg kort-door-de bocht-diagnose...

Bren, januari 2008

Het is een mooi proces, je hond zo oud te zien worden. Dat willen we allemaal. Het stemt me gelukkig en ook wat weemoedig. Deze oude lieve grijze hond is al lang niet meer de zwarte enthousiaste trouwste helper van vroeger, waarmee ik jaren lang lief en leed gedeeld heb, avonturen beleefd. Soms zie je nog wat van de oude Bren, maar steeds minder. Er is een 'nieuwe' Bren voor in de plaats gekomen, die uit het middelpunt gestapt is en aan de zijlijn toekijkt. Het middelpunt heeft ze vrijgemaakt voor nieuwe helpers, nieuwe vrienden. Maar wat zijn we blij met haar aan de zijlijn!

Even uitpuffen!

Het Z-nest: update

Storm , reutje, (Ziggy Stardust of JBA) heeft de wind eronder!

Het was even stil aan het front, omdat we druk bezig zijn met de tijdelijke verhuizing naar Elspeet en andere voorbereidingen op het nestje van Bisous. Tot half mei zitten de honden en ik permanent in Elspeet. Dat is bepaald geen straf! Terwijl Bisous het rustig aan doet en haar pups groeien, is het blog vandaag gewijd aan het vorige nest. Het Z-nest, dus.

Storm in gedachten verzonken

Ollie is onder de tafel druk aan het spelen met een rubber piep-ding; de vader van het Z-nest is met zijn 7 jaar zelf nog een pup! En Choco? Zij is ook niet achter de geraniums gaan zitten sinds haar pensioen... Choco zit tegenwoordig op een cursus speuren. En ze doet het goed met veel plezier! Thuis speurt ze tegenwoordig ook wat af. Op de tweede verdieping (niemand heeft haar ooit trap leren lopen, maar dat doet ze sinds kort op eigen initiatief!) heeft zij de sokken in de kast ontdekt. Hartstikke leuk natuurlijk, van die opgerolde bolletjes! Kun je leuk apporteren naar de boys beneden. (Want die twee goedzakken Simba en Balou, die lopen geen trap en zitten niet te rommelen in de kleren kast van hun baasjes...) Je ziet het zo voor je: heftig kwispelende Chokie, haar billen alle kanten op wiebelend, en een heel tevreden snuitje met een paar sokken!

Storm is gevloerd...

De Z-pups maken het goed, hoewel de grote kanjer Storm-reutje in de lappenmand zit. Hij moet het een tijdje rustig aan doen, omdat hij onlangs geopereerd is. Dat valt natuurlijk niet mee voor een levenslustige energieke jonge hond. En dus ook niet voor zijn baasjes! Je hoopt en verwacht toch iets heel anders wanneer je een pup in huis neemt. Maar als je weet dat je investeert in de toekomst, heb je er natuurlijk alles voor over.

Lieve mooie stoere Storm met zijn nadenkende blik

Storm is een geweldige gezelligerd. Het liefste is hij vlakbij zijn baasjes en hij 'helpt' graag mee met hun bezigheden. Hij scharrelt graag in en om het huis met zijn baasjes en grootste vrienden Margje en Willem.

Ik ben een beetje moe, maar ik houd je in de gaten, hoor...

Storm, teefje, (Zelle Belle of JBA) in de duinen

Storm's zusje Storm uit Groningen maakt het erg goed. Ilse vertelt: "Hier weer eens een update vanuit Groningen, kleine meisjes worden groot en zo ook onze Storm.... het gaat heel erg goed inmiddels met de 4de cursus bezig brugklas en G &G... waar ze het opneemt tegen oudere laabs en flatcoat.... ze vindt het erg leuk om te trainen, maar af en toe is het toch ook heel erg leuk om een dagje niet te luisteren.... de voorjaarsvakantie staat bijna voor de deur en dan gaan we altijd met de hele familie op skivakantie en natuurlijk gaat Storm dit jaar mee. Dus we zijn benieuwd hoe ze het in de witte sneeuw gaat doen".

Ssslobber voor Ilse!

Lekker, een kauwstaafje!

Bo, door haar baasjes omschreven als een 'blije hond'

Bo, (Zaire's Pride of JBA) heeft het goed bij haar familie in Odijk. De roedel is onlangs uitgebreid met een Shetland pony, Capriche. Bo vindt Capriche machtig interessant en heel lief; die twee staan regelmatig neus aan neus! Susanne mailt: "We zijn net op vakantie geweest en hebben leuke foto's gemaakt. Bo is een echte waterrat die dol is op zo hard mogelijk in de plassen denderen. Ze is heel lief maar ook bere sterk, vanaf eind februari ga ik met haar op cursus om haar te leren dat ze zich ook bij andere honden moet gedragen en niet alleen maar met spelen bezig te zijn. We hebben er een nieuwe aanwinst bij, een Shetland pony en die vindt Bo ook fantastisch. Ze hebben al neus aan neus gestaan. Capriche vindt Bo ook best leuk, alleen denkt Bo dat ze met Capriche kan spelen als met een hond! Capriche is vier jaar en heeft altijd op een manege gestaan als knuffelpony dus is ze gelukkig veel gewend".

Onafscheidelijk duo: Davey en Bo

Tja, ik snap Bo wel; als je alleen maar laabs gezien hebt, weet je eerst ook niet dat Davey ook een hond is. Maar wanneer je dat geleerd hebt, kan een kleine pony toch ook best een heel grote soort hond zijn?? (Waarschijnlijk is een Ierse Wolfshond veel groter dan een Shetland pony...)

hm... wat een zacht neusje heeft Capriche!

Van het Z-nest gaan we naar het A-nest. Het duurt niet lang meer of het is zo ver. Dan gaat Bisous bevallen en zoogt zij haar nestje groot. En dan, over een paar maanden, zijn de pupjes alweer reuzen, net zoals de 'pups' van het Z-nest...

Django!

Django, 7 weken oud, september 2006

Dit is Django (Victor Jara of JBA), uit het V-nest van Sugar en Freddy. Hij is enige zoon van Sugar en Freddy, met 4 zussen. In de toekomst, komt er nog een nestje van Sugar en Freddy, dus dan krijgt hij vast ook jongere broertjes!

"Hee, Henk, kom es in de benen, het weer is voor wat activiteit!!"

Zoals je ziet is Django behoorlijk gegroeid, zeg maar gerust 'uit de kluiten gewassen'!... Django was als pup een erg flinke jongen met een groot hoofd. En tja, wat wil je, als enige reu tussen 4 zusjes en een toegewijde moeder... Dan groeit ieder ventje natuurlijk als kool! Als een soort van pascha lag Django in de werpkist, het liefst op zijn rug. Zodat iedereen direct kon zien dat hij de enige kerel was (alsof dat al niet duidelijk genoeg was door zijn omvang en gewicht...) Hij verbruikte zo min mogelijk energie, die eerste weken. Hij investeerde van het begin af aan zorgvuldig in zijn body. En je ziet, met resultaat!

Django met zijn trouwe makker Casper: twee pootjes op één buik!

Deze kleinzoon van Ollie lijkt erg op zijn opa. Zeker wanneer je naar zijn hoofd kijkt: de expressie, de ogen, de schedel-vorm, de neus...  Ja, wat niet, eigenlijk?! Django is nu 1,5 jaar. Vergelijk die snoet met die van zijn opa Ollie toen die bijna 3 jaar oud was.

 

Grootvader van het V-nest: Ollie, a.k.a Mardas Midnight Black

Django is wel iets groter dan opa Ollie, want veel van Ollie's nakomelingen groeien hem boven het hoofd. Hij vererft duidelijk regelmatig wat langere latten dan hij zelf heeft gekregen.

Django ligt nog steeds graag op zijn rug en laat het zich welgevallen!

Lange latten, kortere latten, het is allemaal betrekkelijk; het gaat erom hoe groot je je voelt en om hoe groot je jezelf maakt! Zich klein maken (vooral figuurlijk) kan Django duidelijk uitstekend. Hij is een prima roedel-hond die zich voegt naar de anderen. En Django heeft en behoorlijke roedel. Hij heeft zijn grote vriend en vertrouweling Casrper, de gele oudere laab van de familie ten Bode. Dat ging van het begin af aan goed. Ze slapen samen in hun reuzen-bench. Verder zijn er 2 volwassen kinderen en... een kleinkind, en dat vindt Django een feest.

Dit is ook weer een geweldige familie voor een laab! Want Casper en Django horen er helemaal bij. (Dat vinden wij met z'n allen, net als zij, vanzelfsprekend. Maar we weten ook allemaal dat het niet overal in 'laabjes-land' zo is...) Ze zijn net allemaal terug van vakantie.

Sven en Django:grote vrienden!

Corrie schrijft: "Met Django gaat het uitstekend ondanks dat hij volgens mij in de pubertijd is, hij probeert gewoon alles weer opnieuw uit. We zijn afgelopen week met het hele gezin op wintersport geweest en hij heeft dus elke dag met onze kleinzoon van 11 maanden doorgebracht, wat een feest al die stukjes brood en koek die onder een kinderstoel terecht komen want alles wat op de grond ligt mogen we op eten! (denken ze) Hoewel Casper slecht ter been is, was het gewoon een wedstrijd wie er als eerste bij de kinderstoel was, gewoon leuk om te zien hoe ze lagen te wachten aan de andere kant totdat Sven uit de kinderstoel getild werd. Het is wel vreemd voor Django om een kind dat eerst alleen op een kleed ligt en dat bewaakt moet worden, ineens achter je aan te krijgen. Hij trok echt zo'n kop van : verdraaid, het kan bewegen! Maar ze zijn de beste maatjes en zoeken elkaar constant op, wel altijd onder een wakend oog want ze moeten tenslotte nog steeds met elkaar leren omgaan."

Django houdt een toeziend ook op Sven (en Henk weer op hen!)

Vol verwachting!...

De echo van Bisous, gisteren 

Bisous is met zekerheid zwanger! Gisteren hebben we een echo laten maken en daar waren onmiskenbaar vruchten te zien... Hoera!

Op het beeldscherm zie je een pupje in vruchtvliezen, de rechte streep eronder is de aorta van moeder Bisous. We konden het hartje zien- en horen kloppen. Hoeveel puppies Bisous draagt, is niet precies te zeggen. De baarmoeder van een teef bestaat uit 2 met elkaar verbonden srengen, waarin de vruchten groeien. Die strengen draaien en met de echo kan je gemakkelijk een paar vruchten missen of dubbel tellen. Met een echo kun je dus wel met zekerheid zien of de teef zwanger is of niet, maar de grootte van het nest is niet precies vast te stellen. Zwanger, dat is ze!

Bisous een paar uur voor de dekking, januari 2008

Lieve Bisous lag heel geduldig op haar rug (in een gemakkelijk kussen) terwijl wij het leven in haar buikje bewonderden (en haar natuurlijk!). Ik gaf haar een brokje, waarop de dierenarts zei:" Ze kan op haar rug liggend kauwen, dat is knap". Ik zei dat je dat wel aan een laab kan overlaten; kauwen, eten, dat kunnen ze in de meest vreemde houdingen en op de meest idiote momenten nog...

Lieve, zachte Freddy, oktober 2007

We hadden al goede hoop dat Bisous zwanger was. Ze is in haar gedrag erg veranderd sinds de dekking. Ze is nog aanhankelijker dan anders, nog 'knuffeliger', en ze is veel rustiger geworden. Nou is Bisous sowieso heel rustig in huis en aan de riem, maar normaal gesproken houdt ze er wel van om lekker te stoeien en te rennen. Zeker met haar beste vriendje, de kruising Rakker. Hoe Rakker haar ook uitdaagde de afgelopen weken, in de hoop dat ze op zijn uitnodigingen tot spel in zou gaan, Bisous hield de boot af!

Gedragsveranderingen zie je vaak bij een zwangere teef, maar niet altijd in zo'n vroeg stadium. Bovendien kan de verandering ook nog altijd door schijnzwangerschap komen, dus het blijft gissen tot de laatste weken van de draagtijd ( pas dan wordt het teefje echt dik), tenzij je een echo doet of het bloed laat onderzoeken.

     Bedachtzame Bisous

Freddy, die lieve kanjer, wordt dus weer vader. Hij zal er niet van wakker liggen. Bisous trouwens ook niet. Dit meisje is een bijzondere persoonlijkheid. Ze is niet voor een kleintje vervaard. Ik heb het volste vertrouwen in haar als moeder. Ze is een gedreven hondje, een harde werker en zo ontzettend toegewijd en lief! Ik heb goede hoop dat zij haar nestje in de laatste weken, wanneer de pups echt gaan spelen en uitdagen en onderzoeken, goed zal leren waar de grenzen liggen. Veel labrador-moeders zijn daar niet zo goed in, ze zijn alleen maar vreselijk lief en roepen hun kroost geen halt toe. ( Ook niet wanneer het volkje van 7 weken oud en dus behoorlijk uitgegroeid, met hun volledig ontwikkelde melkgebit, nog aan de borst hangen, bijvoorbeeld...).

Bisous is denk ik net als Janet een 'oer'-moeder, die dat wel kan, naast natuurlijk vreselijk lief zijn! En wanneer dat toch niet zo blijkt te zijn, hebben we altijd wel een echte 'rot in het vak' die de strengere moeder-rol wel even kan vervullen, zodat de pups toch leren dat er grenzen zijn. Zelfs voor puppies! (Juist voor puppies!) Claire bijvoorbeeld, of Janet. Teven die hun moeder-capaciteiten al bewezen hebben. Bovendien is streng zijn voor andermans pups soms veel makkelijker dan voor eigen pups, wanneer de moeder vol hormonen zit, met de daarbij horende driften en instincten.

Freddie en Tessel (met stok) een jaar geleden

We wachten rustig af, terwijl in Bisous het leven groeit en de natuur haar werk doet. 

Tot aan de echo zaten we vol spanning, nu zijn we vol verwachting! 

Tiffi en haar afstammelingen

Tiffi van de Visvijverhoeve kijkt over het drenthse land

Eindelijk een blog over Tiffi, moeder en grootmoeder van zoveel JBA-ers!

Tiffi is 1 van de 3 "oer-moeders" van Joe Batt's Arm; samen met Naomi en Grace. Toen Tif met pensioen ging, verhuisde ze naar Apeldoorn. Maar inmiddels woont ze alweer een tijd in Drenthe. Tif heeft een heerlijk thuis met baasjes die dol op haar zijn. Ze had een oudere zwarte laab reu als maatje, die nu helaas niet meer leeft. Ze heeft regelmatig kinderen in huis en geniet daarvan. Zoals haar baasje Ria zegt: "Het hondje heeft echt een gouden karakter!"

Mooie, statige, lieve Tiffi past perfect in haar omgeving

Sinds kort is Tiffi met haar roedel naar een ander huis in Drenthe verhuisd. Ria schrijft:

"Tif is helemaal gewend in het nieuwe huis. Mevrouw laat zich zelf tegenwoordig uit. Ik woon op de hoek van doodlopende weg naar een zand weg, heerlijk!!! Ze rent voor mij aan en kijk nog even achterom om te kijken of ik ook mee kom, en gaat dan kijken of er ook wat te beleven valt op de es!! Ze vindt het helemaal geweldig".

Tiffi (zit) en haar dochter Janet Mc Neill of JBA mei 2007

Afgelopen zomer is Tiffi nog eens terug geweest op JBA, toen nog in Odoornerveen. De grond waar zij zoveel meegemaakt heeft in de roedel en waar ze haar nestjes kreeg en haar pups de eerste 8 weken van hun leven grootbracht. Ze herkende het allemaal duidelijk, uiteraard.

Ze maakte kennis met haar dochter Janet, inmiddels een hele dame. Tif vond het allemaal best, liet zich door iedereen knuffelen en door haar dochter besnuffelen. (Herkenning tussen een teef en haar volwassen pups is er niet).

Tiffi's dochter Sophie (Joan Mc Breen of JBA)

Tiffi heeft veel lieve en prachtige pups voortgebracht, 18 in totaal! Haar eerste nest was met Arthie (F-nest), het tweede en derde met Ollie (J-en M-nest). Tiffi was net als haar dochter Janet, die ook al 2 nesten heeft gehad, een fantastische moeder. Zij een 'no-nonsens' hond als het op de bevalling, de pijn en het werk wat daarmee gepaard gaat, aankomt. De 'vd Visvijver Hoeve-lijn' gaat er gewoon aan staan en doet het, totaal in controle en niet gestressed.

Terwijl Tif in huis altijd erg aanhankelijk en ook om bevestiging vragend was, deed zij haar nestjes vol zelfvertrouwen. Na haar 1e nestje kwam ze dan ook een stuk sterker terug in de roedel. Dat is iets wat je vaker ziet bij een teef die geworpen en gezoogd heeft. Ook Janet ontleende aan het moederschap zelfvertrouwen.

Blos (Julia O' Faolain of JBA), 2007

Tiffi is de hond met jachtlijnen en die heeft ze aan haar nageslacht doorgegeven. Blos en Bailey hebben een echte neus voor wild. Helaas zijn ze niet jacht-getraind. Dus beunen ze alleen een beetje bij op hun instinkt. Hetgeen voor hun baasjes nogal eens lastig en stressvol kan zijn... Zo reed Hester (baasje van Blos) ooit eens 2 uur lang om een mais-veld heen, waar Blos in verdwenen was. En Bailey is ook wel eens pas 's avonds in het donker uit het bos opgevist nadat hij was gaan jagen...

De baasjes van Sophie hebben eieren voor hun geld gekozen: zij gingen al van pup-af aan met hun 'Sophietje' (bepaald geen kleintje onder de laabs!) naar jachttrainig.

Jazz (Under My Thumb) & haar toen nog kleine zusje Dolce (Wild Thing) feb 07

Sophie's baasje Mirjam vertelt: "... dat alles met Sophietje goed is, het is echt een lieve hond, totaal niet dominant (gaat zelfs voor een cavia op de rug liggen:), de poes slaapt bij haar op haar kussen en ze is heel lief voor onze kinderen. Kortom, we hebben het maar getroffen met ons blonde monster!"

Nog wat kleinkinderen van Tiffi: Dolce (ligt), vlnr Jamie , Jazz en Chester zittend

Dat enorm onderdanige heeft Tiffi's kleindochter Dolce, net als vele anderen, ook meegekregen. Wanneer er iets onverwachts gebeurt, zie je haar altijd met haar grote ogen naar me kijken met een blik die zeggen wil "OK, ik geef me over!" En Jazz, hoewel dominant in de roedel - ze is onze alpha-teef - is de aller onderdanigste hond naar mensen toe.

Bedankt Ria, voor je prachtige foto's van onze oer-moeder, van wiens genen nog zovelen, mensen zowel als hondjes, genieten!

Het N-nest 4 Jaar!

Oscar (Nambuco's Pride of JBA) in zijn tuin

Vandaag zijn Oscar, Simba, Bink en hun zusje Tess 4 jaar geworden. Gefeliciteerd lieve laabjes en hun familie! 

Het N-nest van Jennifer (Fionnabhair of JBA) en Ollie had een moeilijke start, want Jennifer's bekken bleek te smal om de pups via de natuurlijke weg te laten bevallen. Kleine Bink, de eerst geborene, zat klem en het werd een keizersnee voor Jennifer. Dit was haar eerste nest, en nadat haar pups uitgevlogen waren is zij dan ook met 'pensioen' gegaan. Ze woont bij Angie (Ballykiss Angel of JBA) op een boerderij in Drenthe.

De 4 pups van toen maken het goed, het zijn lieve, prachtige grote laabs geworden.

Oscar (Nambuco's Pride of JBA) woonde tot vorige zomer op JBA. Deze lieve jongen woont nu vlakbij zijn geboortegrond, bij zijn halfbroer Mowgli uit het J-nest (Jack Daniels of JBA). De foto's spreken voor zich: die twee grote zwarte beren van jongens zijn twee handen op 1 buik! Os geniet van zijn familie met kleine kinderen en van Mowgli, bij wie hij in het begin goed kon afkijken hoe alles 'moet'. Hij is lief en aanhankelijk en hij heeft het zeer getroffen met zijn 'mensjes' en zijn Mowgli!

Halfbroers Oscar en Mowgli doen aan 'synchroon slapen' op de tuinbank

Mowgli (l) en Os en hun jonge roedel-genoot

Simba (Nelson Mandela of JBA) heeft van pup af aan de gele laab Balou aan zijn zijde. En sinds de zomer woont Cocoa, nu Choko ook bij hen in Krimpen aan de IJssel. Silvia en Lianne hebben nu dus alle 'smaken' laabs die er zijn! Sim is een geweldige lieve jongen, hij fungeert al jaren als 'de oren van Balou', die doof is. Balou let op Sim en uit hoe die reageert, leidt Balou af wat er gebeuren moet. Sim houdt echt rekening met Balou. Ook deze jongen uit het N-nest is erg aanhankelijk en lief enne... hij houdt van eten! Niets 'labradorrigs' is hem vreemd, dus...

Sssst! Simba (Nelson Mandela of JBA) slaapt...

Choki is erg gelukkig bij de twee heren, en de jongens met haar. De driekleur zijn dikke mik samen! Natuurlijk doet Choki als dame van alles dat de heren nooit in hun hoofd zouden halen... Simba is veel te gezeggelijk 'sommige dingen doe je gewoon niet'. Choki denkt daar anders over!

Ook in deze Mandela schuilt een leider!

Lieve Sim!

Simba, niet de grootste durfal, trekt zijn stoute schoenen aan... 

Kleine puppies worden groot: Bink in volle glorie.

Bink's baasjes vertellen het volgende over hun reus (Nimrod Star of JBA):

"Bink is opgegroeid als een verantwoordelijke, stabiele en ongelooflijk lieve Labrador reu met zijn eigen specifieke plaats in ons gezin en zijn "roedel". Al zal hij af en toe wel eens denken a la Asterix "rare honden die mensen!" Kortom hij zorgt voor ons en wij voor hem en daarmee is hij voor ons alles wat een Labrador tot een buitengewone levensgezel maakt.
Fysiek is Bink uitgegroeid tot een prachtige en gezonde Lab (zie foto uit 2007) die in afgeslankte vorm toch nog altijd een kleine 43 kilo weegt. Elke dag 1.5 tot 2 uur wandelen en/of meehollen naast de fiets, A kwaliteit voer en voldoende knuffels houdt hem in top conditie en ons ook. Nog steeds worden we regelmatig door passanten gecomplimenteerd met ons maatje!"

Bink staat mooi!

 Zee en wind, lekker, daarvan gaan zelfs je oortjes dansen!

Tess als kleine pup, onderzoekt de tuin, mei 2004

Met Tess, (Nell Buckaloo of JBA) het enige teefje uit het N-nest, gaat het ook erg goed. Ze is een hele lieve gezinshond. Wij zien sterke gelijkenis tussen Tess en Dolce en Jazz en ook Blos.

Dat is niet zo verwonderlijk, want Ollie is vader van het N- en J-nest en opa van de U- en W-nesten. Maar bovendien is er ook gemeenschappelijk bloed via moederskant: Jeniffer is een dochter van Tiffi, net als Blos. En Tess en Dolce en Jazz zijn allen kleinkinderen van Tiffi.

Die mengeling van genen zie je duidelijk terug, niet alleen in uiterlijk. Alle Tiffi-afstammelingen zijn, net als zijzelf, bijzonder aanhankelijk. (Ollie's genen doen natuurlijk ook een flinke duit in het zakje!)

Volwassen, evenwichtige Tess, mei 2006

Tess' baasjes vertellen dat het haar erg goed gaat thuis in Oud Beierland:

"Tess is een hele lieve hond met een zeer zacht en een beetje onderdanig karakter. Soms is ze wel eens een beetje te zacht, want ze laat zich nog we eens op haar kop zitten door andere honden. Verder is het een hele gemakkelijke hond met eigenlijk maar 1 gebrek en dat is haar vraatzucht. Niets is veilig als wij uit het zicht zijn verdwenen, waaronder ook nog wel eens een drolletje. We hebben veel cursussen met haar gedaan waaronder ook jachttraining waarbij ze zelfs in de C-categorie een 1e prijs heeft behaald. Ook in de B-categorie ging het goed en ze was erg enthousiast, soms een beetje te vooral als ze duif mocht apporteren. Inmiddels zijn we gestopt vanwege andere activiteiten maar er had nog wel meer in gezeten, ze was erg goed en wilde graag presteren".

Tess aan het strand, september 2005

Lekker loom wordt je van al die zon en zee en wind!

Het is hier in Elspeet een prachtige verjaardag-dag: zon en blauwe lucht en lekker wandelweer, dus dit moet wel een feestdag zijn. We wensen alle feest-laabs en hun familie een hele fijne dag en nog heel veel fijne jaren samen. En aangezien er zoveel verwandschap is, is vandaag voor heel veel JBA-ers een feestdag...

Baasjes van het N-nest, heel erg bedankt voor de mail en de foto's. Het is een feest om zo mee te kunnen genieten van jullie kanjers!